Jest kraina niby bajka,

Której imię – Cyrenajka,

Jej mieszkanki biją inne na urodę,

A z ich grona – któż nie słyszał? –

Najpiękniejsza jest Aisza,

Ujrzysz ją – toś przepadł już jak kamień w wodę!

Jest nas wielu, każdy żołnierz,

Nie wylewa nikt za kołnierz,

Ale takiej mocnej głowy nie ma żaden;

Kto ułowi kształt Aiszy,

Namiętnością do niej dyszy,

Tylko cieniem jest człowieka, tylko śladem.

O, Aiszo, nie bądź taka,

Spójrz przychylnie na Polaka,

Ujmij czule poranione jego serce

Lub przeciwnie – rzuć je o bruk –

Czy też co tam zdobi Tobruk –

Niech wojennej będzie koniec poniewierce!